Na bijna honderd dagen Amerika wordt het tijd om de balans op te maken. Om terug te blikken op de plekken waar we geweest zijn en een rode draad te ontdekken. Te kijken of er een grote gemeenschappelijke deler te vinden is die de Verenigde Staten van Amerika beschrijft. Eten is dan een dankbaar onderwerp, juist omdat het zo afwijkt van wat we in Nederland gewend zijn.
Toch zal het beeld dat ik heb van Amerikaans eten vertekend zijn. De trans america bicycle trail gaat door de verlaten gebied, dus ons beeld van Amerika en de staten waar we doorheen gekomen zijn (Oregon, Idaho, Montana, Wyoming, Colorado, Kansas, Missouri, Illinois, Kentucky, Virginia) wordt bepaald door plattelandsgebied. En de mensen in deze gebieden, wellicht met uitzondering van Oregon en Virginia, lijkt het niet te interesseren hoe ze eruit zien, ze zijn slecht ze gekleed en lijken nooit naar de kapper te gaan. Maar dit is hoe ze zijn en ze schamen zich er niet voor.
Maar laat ik het hebben over het eten. Dat wordt gedomineerd door fastfood. Je zou denken, dat ik daar geen honderd dagen over hoefde te doen om dat te ontdekken, maar het tegenstrijdige is dat vrijwel alle aspecten van het eten ‘fast’ zijn, terwijl de mensen dat hier niet zijn. Ze lijken altijd alle tijd te hebben. Dat zie je bijvoorbeeld in het verkeer, maar ook in winkels. Zelfs bij grote ketens zoals de Walmart, de Safeway, de Schnucks en andere grote supermarkten. In de winkel, als je daar rondrijdt met je karretje, dan heeft iedereen alle tijd. Niemand vindt het vervelend als je iets staat uit te zoeken en de hele gang blokkeert, men blijft rustig wachten, ze zeggen zelfs: ‘O, take your time, ik heb geen haast.’ En als je bij de kassa staat, dan heeft niet alleen de klant, maar ook de kassière alle tijd. Samen staan ze rustig een praatje te maken en wisselen allerlei intieme details uit, over relaties die stukgelopen zijn, operaties die men ondergaan heeft of de schoolprestaties van kinderen. Vervolgens zeggen ze goedendag en ze zien elkaar nooit meer. En dat vinden ze best.
Wat ook opvalt in die gigantische supermarkten, met de eindeloos lange gangen, is dat een groot deel van de gangen bestaan uit vriezers en koelingen. Het lijkt wel alsof de helft van alles wat verkocht wordt, bevroren is. Een groot deel van de wekelijkse boodschappen van de gemiddelde Amerikaan lijkt te bestaan uit diepvries pizza’s en andere kant-en-klaarmaaltijden. Eten en eten klaarmaken hoeft geen tijd te kosten, sterker, het lijkt wel alsof het geen tijd mág kosten.
In alle restaurants, dus niet alleen in de ‘echte’ fastfood plekken, gaat alles snel. De bediening is snel, de keuken is snel (het eten komt snel) en het eten zelf gaat snel. De Amerikaan eet alleen met een vork, zonder mes (vaak krijg je niet eens een mes) en dan is het niet een stukje aan je vork prikken, rustig aanschouwen en naar je mond brengen. Nee, het is schuiven en spaaien. Zo snel mogelijk met de vork in je rechterhand de inhoud van je bord in je mond schuiven. Tenzij het een hamburger is, want die gaat zonder mes of vork. Die wordt met twee handen stevig vastgehouden en dan met grote happen naar binnen gewerkt, alleen onderbroken door het aanbrengen van extra saus. Zodra alles op, meteen weg, het restaurant uit. Niks natafelen en zeker geen koffie na. Een half uur is dan al lang, vaak duurt eten minder dan vijftien minuten.
En wat eet de gemiddelde Amerikaan? Wat staat er op het menu in de restaurants? Voor we naar Amerika gingen had ik bedacht dat het leuk zou zijn om een foto te maken van elke avondmaaltijd die Jeannette en ik zouden nuttigen. Met mijn vooroordeel over de Amerikaanse keuken, zag ik de foto’s van enorme hamburgers al voor me. Maar na een tijdje ben ik hiermee gestopt. Wat op de foto kwam, viel in mijn ogen eigenlijk wel mee. Wat wij aten, wat wij kiezen in restaurants, zegt ook meer over onze keuze, dan over het eten van de gemiddelde Amerikaan. Want het viel mee dat we op de meeste plekken ook een gezonde maaltijd konden bestellen. Oké, dat was vaak een salade en eigenlijk altijd met weinig fantasie, maar het kon wel. Als ik dan rondkeek in het restaurant dan zag ik iedereen grote happen nemen van een hamburger of gefrituurde chicken wings in de ketchup dippen, maar ik zag niemand een salade eten. En ook de grootte van de porties viel eigenlijk wel mee. Dat wil zeggen, van de hoofdgerechten. Want ga je een toetje bestellen, dan moet je nog wel iets meer dan een gaatje over hebben. Toetjes zijn groot, nee, ze zijn reusachtig. Bestel je een brownie, dan krijg je er twee, met ijs erbij. Bij Applebee’s staan de calorieën op de menukaart erbij en de toetjes hebben niet zelden meer calorieën dan de hoofdgerechten. Onder de duizend kilocalorieën is er eigenlijk niks te vinden. 1200 tot 1500 kilocalorieën voor één toetje. Dan moet ik uitgehongerd zijn, wil ik dit nog wegkrijgen. Zelfs Jeannette krijgt dat niet weg na een zware fietsdag.
Maar hoe gaat dat nou, eten in een gemiddeld plaatsje, in een gemiddeld restaurant? Bij binnenkomst staat er een bordje: ‘Please wait to be seated.’ Zodra we binnenkomen snelt er iemand naar ons toe, vraagt voor hoeveel personen we een tafel willen en brengt ons naar een beschikbaar plekje. Tot grote vreugde van Jeannette neemt deze persoon meteen de menukaart mee (haar grootste ergernis in Nederland is het lange wachten op de menukaart). Nog voor we deze goed wel kunnen openen staat er een (andere) serveerster bij de tafel met twee grote plastic bekers water (met veel ijs) en krijgen we de vraag of nog iets anders dan (gratis) water willen drinken. Meestal bestellen we ‘diet coke’, waarop we meestal de vraag krijgen of ‘diet Pepsi’ ook goed is (behalve als we ‘diet Pepsi’ bestellen, dan blijkt ineens dat ze ‘diet coke’ hebben). Binnen een minuut krijgen we dan een grote plastic beker met meer ijs dan Pepsi en de vraag of we al weten wat we willen bestellen (‘are you ready to order?’). Een hoofdgerecht (dat noemen ze een ‘entree’) gaat vergezeld van twee ‘sides’. We kunnen dan kiezen uit ongeveer zes ‘sides’: fries, baked potatoes, mashed potatoes, fried onion rings, steamed vegetables, salad. Wij gaan voor de friet en de salade, maar de gemiddelde Amerikaan neemt friet en gefrituurde uienringen. Bij de salade moeten we kiezen welke dressing (die altijd apart in een bakje geserveerd wordt) we willen: italian, french, honey mustard, ranch, balsamic vinaigrette. Tot onze grote vreugde krijgen we na twee minuten, als een soort voorafje, onze salade en als we deze, drie minuten later, bijna op hebben, verschijnt het hoofdgerecht. Als we druk aan het eten zijn, krijgen we zeker twee keer tussendoor de vraag of alles oké is en krijgen we zonder te vragen een refill Pepsi, nog voor onze beker half leeg is. We hebben ons hoofdgerecht nog niet op, als de serveerster vraagt of we nog iets anders willen (‘anything else?’). Als we deze vraag ontkennend beantwoorden dan ligt direct daarna de rekening op tafel, met de mededeling: ‘here’s the check, no rush, whenever you are ready’ (hier is de rekening, geen haast, wanneer jullie er klaar voor zijn). Als we dan vijf minuten nadat we ons eten op hebben (gemiddeld dertig minuten na binnenkomst in het restaurant) nog niet betaald hebben, komt men nog een keer vragen of alles wel oké is en worden de lege borden weggehaald. (Are you finished? Let me get them out of way, so you’ll get some elbow space.)
Het wekt dan vaak wel enige verbazing als we vervolgens nog om koffie vragen. Koffie die, op dit tijdstip van de dag, niet meer klaarstaat, nog gezet moet worden en dus langer duurt dan het eten. Maar ze zetten dan wel een hele pot en komen, nadat we net twee slokken koffie op hebben, al weer aanzetten om onze mokken bij te vullen. Overigens vragen ze altijd of we er ‘cream’ bij willen, maar ze vergeten steevast suiker en een lepeltje om mee te roeren. Als ze al met een lepeltje komen, want als we pech hebben dan krijgen we een of ander klein rietje, dat ondanks snel rondraaien en heftig roeren nauwelijks in staat om de koffie in beweging te krijgen. Koffie, die natuurlijk zo slap is, dat het nauwelijks koffie te noemen is, maar daar zijn we inmiddels aan gewend.
Het Amerikaanse eten, de koffie, ik ga het niet missen als we weer terug zijn (ook niet de inrichting van de restaurants, laat ik daar maar verder niks over zeggen), maar de snelle en vriendelijke bediening, die ga ik echt missen.
Meer verhalen en foto’s op TransAm – USA.
GA FIETSEN ! 
😁