De Arc van Arlen

Ik voel me als Lazarus. Ik toren hoog boven iedereen uit, de wind waait in mijn gezicht, waait door mijn haren en ik kijk uit over de zee en de duinen bij de Zandmotor tussen Kijkduin en Monster. Jeannette fietst naast me. Hoelang is het geleden dat we dit rondje (vijfenvijftig kilometer naar Kijkduin, Hoek van Holland en via Maassluis weer terug) voor het laatst samen fietsten? Het moet meer dan een jaar geleden zijn.

Hoe raken we de auto kwijt?

Ik werp nog een laatste blik in ons airbnb-appartement aan het strand van Ocean City, maar ik zie geen spullen meer liggen die van ons zijn. Alles zit weer in de auto en we kunnen naar onze laatste bestemming: Washington DC. Ik trek de deur dicht en kijk op mijn telefoon om te zien hoe laat het is. Een mail van John Kelly trekt meteen al mijn aandacht. Slecht nieuws.

Eindbestemming bereikt

Vandaag is anders dan alle andere dagen. Voor het eerst sinds tijden waait er een koele zeebries, die niet alleen de warmte heeft verdreven, maar ook de zon, die nu schuilgaat achter een dik, grijs wolkendek. Af en toe vallen er een paar spetters. De Appalachen liggen inmiddels achter mij en ik hoef niet meer met mijn volle macht tegen steile hellingen op te beuken. Ik fiets over een fietspad, een ongekende luxe, langs de James rivier. Links en rechts liggen oude plantages, waar vroegen slaven werkten, waar ze afgebeuld en afgeranseld werden.

Fastfood

Na bijna honderd dagen Amerika wordt het tijd om de balans op te maken. Om terug te blikken op de plekken waar we geweest zijn en een rode draad te ontdekken. Te kijken of er een grote gemeenschappelijke deler te vinden is die de Verenigde Staten van Amerika beschrijft. Eten is dan een dankbaar onderwerp, juist omdat het zo afwijkt van wat we in Nederland gewend zijn.

De laatste staat

Maandag 27 augustus fiets ik Virginia in. De middag loopt al op haar einde, maar de zon staat nog hoog aan de hemel. Even voel ik geen vermoeidheid, heb ik geen last van de warmte ook al druppelt het zweet langs mijn armen omlaag. ‘Virginia is for lovers’ staat er op een groot zwart bord langs de weg. Ik voel me gelukkig, euforisch vanwege dat bord, niet omdat ik Kentucky eindelijk verlaat, maar omdat ik Virginia bereik, de staat waarin Yorktown, het eindpunt van de trans america bicycle trail, ligt. Oké, het is nog ongeveer 900 kilometer fietsen naar Yorktown, maar ik kom, na 6050 kilometer fietsen, aan in Virginia, de laatste staat.

Wat is wijsheid?

‘Wat is wijsheid?’ vraag ik aan Jeannette.
De auto maakt een vreemd geluid tijdens het remmen en ik ben er niet gerust op. Het is niet heel ver meer naar ons eindpunt, maar de Appalachen zijn steil en ik wil niet ergens door de vangrail schieten. Moet ik nu op zoek naar een garage die het euvel kan verhelpen, of zullen de remmen het wel houden op ons laatste stukje?

War on dogs

Het is oorlog. Ik ben er helemaal klaar mee en ben vanaf nu tot mijn tanden toe bewapend. Ik ga iets inzetten waar Amerika (en de rest van de ‘normale’ wereld) een hekel aan heeft: chemische wapens. Ik doe het liever niet, maar het is mijn laatste redmiddel om de nog resterende 1400 kilometer er zonder kleerscheuren vanaf te brengen. Of het zal werken, weet ik niet, maar ik heb geen keuze.

Jeuk

Als ik het welkomstcentrum van Marion (Kentucky) binnen loop hoor ik een luid ‘Yes’. Ik kan nog niet achterhalen waar het vandaan komt, maar na een minuutje komt een blonde dame van middelbare leeftijd uit een deur tevoorschijn. Ze loopt wat moeilijk.
‘Oh, dit been, het is verschrikkelijk de laatste tijd,’ klaagt ze.
Als het maar geen hernia is, denk ik.
‘Hoe kan ik je helpen?’
Ik wil eigenlijk weten hoe ik zo snel mogelijk een dokter kan spreken, maar ik twijfel of ik dat aan haar moet vragen. Ik vraag daarom eerst naar een supermarkt en dan naar een mogelijk bezoekje aan de Amish gemeenschap.

Met de tijd mee

Het moest er een keer van komen, het kon zo niet langer. Ook thuis stel ik het vaak uit, maar het is lang geleden dat er zo lang mee heb gewacht. Niet dat ik commentaar kreeg, ik vond zelf dat het nodig was en het kan niet wachten tot we weer thuis zijn. En dat geldt ook voor Jeannette. Maar nu de beslissing eenmaal is gevallen, moet er ook nog een geschikte plek zijn, eentje die open is en waar ze de tijd hebben om ons te helpen.

Boos

Ik ben boos. Sinds een paar dagen heb ik nergens meer plezier in. Ik kan niet genieten van de wandelingen die ik maak, het eten smaakt me niet en ik heb geen zin in lezen. Ik maak geen foto’s en in mijn dagboek schrijf ik ook al niet meer. Het lijkt allemaal zo zinloos. Waarom doe ik dit? Hoeveel weken houd ik dit nog vol?