De Arc van Arlen

Ik voel me als Lazarus. Ik toren hoog boven iedereen uit, de wind waait in mijn gezicht, waait door mijn haren en ik kijk uit over de zee en de duinen bij de Zandmotor tussen Kijkduin en Monster. Jeannette fietst naast me. Hoelang is het geleden dat we dit rondje (vijfenvijftig kilometer naar Kijkduin, Hoek van Holland en via Maassluis weer terug) voor het laatst samen fietsten? Het moet meer dan een jaar geleden zijn.

Boos

Ik ben boos. Sinds een paar dagen heb ik nergens meer plezier in. Ik kan niet genieten van de wandelingen die ik maak, het eten smaakt me niet en ik heb geen zin in lezen. Ik maak geen foto’s en in mijn dagboek schrijf ik ook al niet meer. Het lijkt allemaal zo zinloos. Waarom doe ik dit? Hoeveel weken houd ik dit nog vol?

Einde oefening (voor Arlen)

Tja, op deze blog delen we onze verhalen. De opvallende, interessante, leuke en minder leuke ervaringen. Ik (Arlen) wil nu ook een van de meest vervelende dingen die ik ooit op onze reizen heb meegemaakt met jullie delen. Het is geen leuk verhaal en ik ga het niet in een mooi verhaal verpakken, maar ik geef jullie de feiten. Ik kan de komende maanden niet meer fietsen vanwege een uitstulping van een tussenwervelschijf in de onderrug. Mijn Trans America Bycicle Trail is geëindigd op woensdag 27 juni, na 1895 kilometer fietsen, in Dillon, Montana.