Ik ben boos. Sinds een paar dagen heb ik nergens meer plezier in. Ik kan niet genieten van de wandelingen die ik maak, het eten smaakt me niet en ik heb geen zin in lezen. Ik maak geen foto’s en in mijn dagboek schrijf ik ook al niet meer. Het lijkt allemaal zo zinloos. Waarom doe ik dit? Hoeveel weken houd ik dit nog vol?
Het begon zo leuk, samen met Jeannette de Trans America Bicycle Trail fietsen. En toen gooide een onverwachte hernia roet in het eten: ik kon niet meer fietsen. Praktisch gezien hadden we ons plan snel omgegooid: Jeannette bleef fietsen, we kochten een auto en daarmee ging ik Jeannette achterna.
In het begin had ik mijn handen vol aan mijn nieuwe rol als chauffeur van de volgauto. Door mijn net opgelopen hernia was ik ’s ochtends eerst een paar uur bezig met wandelen en het doen van oefeningen voordat ik in staat was om in de auto te stappen. Stukje rijden, wandelen, stukje rijden en onderweg Jeannette opwachten met een stoeltje en koude drank. Als we op onze plek van bestemming aankwamen was ik minstens zo moe als Jeannette, die het hele stuk had gefietst, en lagen we samen uitgeteld op ons hotelbed.
Inmiddels nemen mijn herniaklachten langzaam af. Aan fietsen moet ik nog niet denken en ik ben nog lang niet pijnvrij, maar ik kan weer zelf mijn sokken aantrekken en ook zittend eten in een restaurant lukt weer (gelukkig is de bediening altijd erg snel). De wandelingen die maak beschouw ik steeds minder als therapie en dus verwacht ik er ook meer van. Maar daaraan schort het. Kansas is niet het wandelparadijs op aarde. Wegen in Kansas zijn liniaalstrepen door het landschap. De wegenkaart ziet er uit als één groot raster. Perfect haaks op elkaar staande wegen die minstens veertig kilometer, tot aan de volgende plaats, in een strakke lijn rechtdoor lopen. Echte wandelpaden zijn er niet, als ik geluk heb wel een onverharde ‘country road’.
Deze ochtend in Chanute wandel ik over wandelpaden langs het Santa Fe meer. Dat lijkt luxe, maar toch is het behelpen. Op een stukje groen van vijfhonderd bij achthonderd meter combineer ik kriskras alle paadjes zodat ik krap vier kilometer kan wandelen.
Toch is het gebrek aan wandelpaden niet het ergste. Wat is er gebeurd? Nog niet zo heel lang geleden was ik een energieke, gezonde jongeman die marathons liep en de wereld over vloog. Een chronische achillespeesblessure, vliegangst en een hernia hebben die jongeman veranderd in oude man met gebreken. Ik dacht dat ik daar nog niet aan toe was en ik realiseer me dat die jongeman niet meer terugkomt. Daarom ben ik boos. Boos op de situatie, boos op het feit dat het onzinnig is om hier boos over te zijn. Boos op mezelf omdat ik boos ben. Dat ik niet moet zeuren en blij moet zijn dat het maar een hernia is en geen ongeneeslijke ziekte.
Ik moet het accepteren, maar ik wil het nog niet accepteren. Ik ben boos omdat ik ouder word en de eerste tekenen van verval zich onontkoombaar aan me opdringen. Mag ik?
Maar wat heb ik eraan? Ik ga, misschien tegen beter weten in, weer op zoek naar die energieke jongeman. Ik geef de hoop niet op en ik ben ervan overtuigd dat ik hem ook wel weer vind.
Meer verhalen en foto’s op TransAm – USA.
GA FIETSEN ! 
Dank je wel, Arlen, voor dit mooie en moedige bericht. Je maakt ook hierbij waar wat je in je boek over vliegangst over wil brengen: je bent er open over. Ja, beste “oude man”, de ouderdom – of zoals jij het zegt – het “verval” komt met gebreken. Daar hebben we weinig controle over. Lijkt me heerlijk: woedend en briesend over saaie, kaarsrechte wegen stampen! Goed om te horen dat de klachten minder worden.
Hier alles goed: 10 kg eraf en Poes die vrolijk rondstapt, de hitte voor lief neemt en dommelt op het balkon. Morgen… dan eindelijk de langverwachte regen. De boeren zullen blij zijn.
Groet en poot uit Amsterdam
Hoi Arlen,
Ik Kan me dit helemaal voorstellen. Het is super frustrerend als het niet meer lukt hetgeen te doen dat je samen van plan was. Ook voor Jeanette is het niet altijd leuk om alleen te fietsen.. Wel heel erg knap dat jullie doorzetten.
Dat de klachten minder worden is trouwens wel goed nieuws. Maar herstel gaat altijd telangzaam.
Groeten uit Schotland
Arlen, inderdaad ouderdom komt met gebreken. en soms lijken al de gebreken tegelijk te komen. Dat is heel frustrerend.
Fijn dat je daar open over bent. Er zijn altijd ergere kwalen en ziektes te bedenken, maar ieder voelt zijn eigen ellende. Hopelijk kan je positief blijven en toch genieten van deze reis.
Heel veel beterschap en ook voor Jeannette het allerbeste!
Groetjes, een gebrekkige Willem en Jose.
Hoi Arlen,
Accepteren is een kunst. Een kunst die ik ook nog niet meester ben, maar misschien helpt het (jou) als je mij over een jaar of zo weer alle hoeken van de squashbaan laat zien?
Groetjes, Auke
Hé Arlen,
Zeer herkenbaar wat je schrijft. En ook alle reacties daarop.
Het is aan jou om te kiezen; blijven verlangen naar alles wat je voorheen zo goed kon of het onvermijdelijke accepteren, nl. dat elke leeftijd nieuwe uitdagingen met zich meebrengt. 🙂
‘Enjoy the club’!!
Hoi Arlen,
Nee, het zit niet mee en ik kan me je frustratie hierover goed voorstellen. Aan doorzettingsvermogen ontbreekt het jullie niet. Dit heeft ongetwijfeld geholpen bij de vele mooie en uitdagende trektochten die jullie hebben gemaakt. Ik hoop dat je snel weer kunt genieten en het herstel zich doorzet! Per dag kijken wat er op je pad komt en wat het beste voelt … sterkte!
Heel veel groeten van ons, ook voor Jeannette!
Inderdaad Arlen zeer frustrerend dat je niet meer alles kunt doen wat je wilt. Heel begrijpelijk dat je daarom boos bent. Ook goed dat je weet waarom je boos bent dan kun je het boos zijn tenminste {te zijner tijd} accepteren. Ik hoop dat de boosheid niet te lang gaat duren en dat je binnenkort weer geniet , van het landschap en het avontuur wat deze reis met zich meebrengt.
Heel veel groeten ook aan Jeanette en zet hem op.
Piet en Marjo
Ha Arlen,
Vervelend dat je je zo voelt, en dat het zo anders uitpakt dan jullie hadden verwacht! Hopelijk lukt het je je boosheid te overwinnen, en toch nog een fijne tijd in Amerika te hebben.
Gelukkig gaat het met je hernia beter 😁
Lieve groetjes ook voor Jeannette
Reggy ook van Jan
Soms zijn die rechte lijnen heel handig hoor, bijvoorbeeld als je verkeerd gereden bent.
Met lopen is het natuurlijk weer een ander verhaal, kan me voorstellen dat het een beetje saai is.
Jammer dat het niet gaat zoals je het graag ziet gaan, maar je loopt daar toch mooi maar:) Probeer te genieten van de dingen die wel goed gaan en met dat landschap komt het eens goed!
Groetjes Sandra