Thunder and lightning

Sinds we, na ruim drieduizend kilometer, de bergen achter ons hebben gelaten, hebben we iedere dag onweer. Altijd aan het einde van de middag of in de loop van de avond of nacht. Toen we gisteravond een praatje maakte met de eigenaar van ons motel in Larned (Kansas), vertelde hij ook dat het meestal pas aan het eind van de dag onweert en niet overdag. Dit gaf mij een geruststellend gevoel. Ik moest er immers niet aan denken om in een onweersbui verzeild te raken, hier zonder enige beschutting op de open vlakten in Kansas.

The show must go on

Tegen beter weten in loop ik de lobby binnen van het Hi-Plains motel in Leoti, Kansas. Toen ik gisterenavond belde was de eigenaar vrij resoluut. Hij zat helemaal vol, vanwege de fair. De volgende plaats, met hotel, ligt veertig kilometer verder dus als het kan willen we toch hier overnachten.
‘How can I help you?’ vraagt de dikke man, met glad achterover gekamd haar, achter de balie.
‘You can help me with a room,’ zeg ik.
De man kijkt bedenkelijk.
‘Voor vanavond?’
Ik knik en de man kijkt nog bedenkelijker.

Wandelen in het wilde westen

Ik loop een donkere tunnel in. Het contrast met de felle zon is groot. Het is nog vroeg, nog geen acht uur. Jeannette is een uur geleden al op de fiets gestapt, ze wil zoveel mogelijk profiteren van de koelte in de ochtend. Zij fietst over de top, ik wandel door tunnels. Het pad is verlaten en voorzichtig schuifel ik over het grind verder de tunnel in. Zijn hier beesten? Zitten er misschien slangen in de tunnel, of hondsdolle vleermuizen? En wat als aan beide kanten van de tunnel een beer verschijnt? Dan kan ik echt geen kant op.

Over de top

Het is vrijdagochtend twee uur, we liggen in onze hotelkamer in Breckenridge (2900 meter hoogte) en ik voel me beroerd. Ik heb hoofdpijn en ben misselijk. Ik baal hier ongelofelijk van, juist nu moet ik fit zijn, want deze ochtend staat voor mij de klim naar de Hoosier Pass op het programma. Het hoogste punt op onze route, ruim 3500 meter hoogte.

Colorful Colorado?

Het is maandag 16 juli en ik fiets Colorado in. Het geeft me een speciaal gevoel. Ik ben lang geleden al drie keer in Colorado geweest in de tijd dat ik nog voor TNO werkte. Nog altijd vindt iedere twee jaar in Colorado het international pyrotechnics seminar (‘vuurwerkcongres’) plaats. Afgelopen week vond de 43ste editie plaats in Fort Collins, net als in 1996, toen ik er ook bij was in Fort Collins.
Ik herinner me Colorado als erg groen en leeg. De seminars vonden altijd plaats in een groot hotel een paar kilometer buiten de betreffende plaats. Behalve dat hotel was er dan niets, behalve een snelweg en uitzicht over de bergen. Ik had toen niet kunnen denken dat ik in 2018 in die bergen zou fietsen.

Ware helden

Ik wandel over de kale, verlaten prairie. Tot aan de horizon is het land bedekt met gras en lage struikjes. Bomen zijn in geen velden of wegen te bekennen. Het is nog vroeg, nog geen tien uur, maar toch brandt de zon al genadeloos en is het warm. Vanmiddag zal de dertig graden weer ruimschoots gepasseerd worden. Jeannette fietst een paar kilometer verderop over de weg die vrijwel parallel loopt aan het pad dat ik volg. Zij zal het ook warm krijgen. Plaatsjes liggen tientallen mijlen ver uit elkaar en ertussen is helemaal niets. Enkel de brandende zon boven de leegte van de prairie. Zo moet het hier honderdvijftig jaar geleden ook geweest zijn. Over het pad dat ik loop, trokken honderdduizenden pioniers. Mannen, vrouwen, kinderen. Velen hebben in deze leegte de dood gevonden.

Yellowstone

Ik sluip stilletjes, zonder Jeannette wakker te maken, de hotelkamer uit en ga naar buiten. Het is zeven uur ’s ochtends en het is lekker fris. De besneeuwde bergen van Grand Teton lichten oranje-geel op in de ochtendzon. Ik hoop dat deze wandeling me goed doet. Het lijkt wel alsof mijn uitgestulpte tussenwervelschijf elke ochtend weer een beetje op zijn plek moet komen en dat gaat helaas gepaard met de nodige pijn in mijn rechterbeen. Toch lijkt wandelen de minst pijnlijke bezigheid. Straks mag ik weer de auto in, dan rijden we naar Old Faithfull. Het toeristische hart van Yellowstone. Wat was ik naïef, onwetend en onvoorbereid!

Independence Day

4 juli is de belangrijkste dag van het jaar voor de Amerikanen. Het is dan independance day, onafhankelijkheidsdag. Op 4 juli 1776 werden de Verenigde Staten onafhankelijk van Engeland. Reden voor een groot feest. Wij zijn 4 juli ’s ochtends in Ennis, Montana. Om 10.00 uur is er een grote parade door het dorp en daarna, om 12.00 uur de ‘veterans memorial dedication’.

Einde oefening (voor Arlen)

Tja, op deze blog delen we onze verhalen. De opvallende, interessante, leuke en minder leuke ervaringen. Ik (Arlen) wil nu ook een van de meest vervelende dingen die ik ooit op onze reizen heb meegemaakt met jullie delen. Het is geen leuk verhaal en ik ga het niet in een mooi verhaal verpakken, maar ik geef jullie de feiten. Ik kan de komende maanden niet meer fietsen vanwege een uitstulping van een tussenwervelschijf in de onderrug. Mijn Trans America Bycicle Trail is geëindigd op woensdag 27 juni, na 1895 kilometer fietsen, in Dillon, Montana.

Waar zijn de indianen?

Ik word wakker met een gevoel van opwinding. Vandaag, woensdag 20 juni, wordt een speciale dag. Voor het eerst in mijn leven kom ik in het territorium van indianen, we fietsen vandaag door het Nez Percé reservaat. Oké, ik hoef niks te vrezen, ga geen gevecht met ze aan en kom in vrede, maar toch … indianen!